شكّى نيست كه زيارت امام حسين(عليه السلام) در غير ايّام مخصوصى كه گذشت، در هر وقت و زمان ديگر، خصوصاً اوقات شريفه و بالاخصّ ايّامى كه با آن حضرت نسبتى داشته باشد (مثل روز مباهله و روز نزول سوره «هل أتى» و روز تولّد آن حضرت) فضيلت دارد و در اين ايّام فرشتگان از آسمان نازل مى شوند،(1) و در ميان آنها، شب هاى جمعه از اهمّيّت ويژه اى برخوردار است و روايات متعدّدى در ارتباط با آن وارد شده است، از جمله:

1ـ در حديثى از امام صادق(عليه السلام) مى خوانيم خداى متعال در هر شب جمعه نظر عنايت خاصّى به امام حسين(عليه السلام) مى افكند و جميع پيامبران و اوصياى آنان را به زيارتش مى فرستد.(2)

2ـ «ابن قولويه» از يكى از ياران امام صادق(عليه السلام) نقل مى كند كه فرمود: «هر كس در هر جمعه، قبر امام حسين(عليه السلام) را زيارت كند به يقين آمرزيده مى شود، و با حسرت از دنيا بيرون نمى رود، و با حضرتش در بهشت همسايه مى شود»، سپس به او فرمود: «چه كسى است كه از همسايگى با امام حسين(عليه السلام) در بهشت شادمان نشود؟» عرض كرد: كسى كه رستگار نشده باشد.(3)

3ـ از بعضى روايات استفاده مى شود كه حضرت ولى عصر(عليه السلام) خبر سليمان اعمش را كه مى گويد: «همسايه اش به او گفت: در خواب ديدم كه برگه هايى از آسمان فرو مى ريزد كه در آنها امان از آتش دوزخ براى هر كس كه در شب جمعه امام حسين(عليه السلام) را زيارت كند نوشته بود»(4) تأييد فرموده است.

يادآورى:

1ـ براى اين اوقات شريفه زيارت خاصّى وارد نشده، تنها براى روز تولّد آن حضرت (سوم شعبان) دعايى از ناحيه مقدّسه صادر شده كه خواندن آن بسيار شايسته است و در اعمال ماه ها (ماه شعبان، صفحه 678) خواهد آمد.

2ـ براى زيارت وداع امام حسين(عليه السلام) اكتفا مى كنيم به آنچه كه در آخرين آداب زيارت امام حسين(عليه السلام) خواهد آمد. (صفحه 435).

1. بحارالانوار، جلد 98، صفحه 98، حديث 29.

2. كامل الزيارات، باب 38، صفحه 113، حديث 4.

3. همان مدرك، باب 74، صفحه 183، حديث 3.

4. بحارالانوار، جلد 45، صفحه 401، حديث 12

اوّل محرّم:

آغاز سال هجرى قمرى است، گرچه هجرت در ماه ربيع الأوّل صورت گرفت; ولى به مناسبت آغاز سال، سزاوار است همه مؤمنان به ياد حادثه عظيم هجرت و آثار مهم آن در تاريخ اسلام و فداكارى هاى مولاى متّقيان على(عليه السلام) در ليلة المبيت باشند.

دوم محرّم:

روز ورود امام حسين(عليه السلام) و يارانش به سرزمين كربلا (در سال 61 هجرى قمرى)(1) است كه سرآغاز حماسه هاى عظيم عاشوراست.

هفتم محرّم:

روز جلوگيرى كردن حرم حسينى(عليه السلام) از دستيابى به آب است; در اين روز دستورى از سوى عبيداللّه بن زياد براى عمر بن سعد رسيد كه بين حسين(عليه السلام) و يارانش و آب حايل شوند، تا قطره اى از آب فرات ننوشند!(2)

نهم محرّم (تاسوعا):

«شيخ كلينى» از امام صادق(عليه السلام) نقل مى كند كه آن حضرت فرمود: «روز تاسوعا، روزى است كه امام حسين(عليه السلام) و يارانش را در كربلا محاصره كردند و دشمنان براى جنگ با آن حضرت اجتماع نمودند، و پسر مرجانه و عمر بن سعد از زيادى لشكر خويش خوشحال شدند، و امام حسين(عليه السلام) و اصحابش را در آن روز ضعيف شمردند، و يقين كردند كه براى امام حسين(عليه السلام)ياورى نخواهد آمد و مردم عراق وى را كمك نخواهند كرد; آنگاه فرمود: «بِأبي المُسْتَضْعَفُ الغَريبُ; پدرم فداى آن ضعيفِ غريب باد».(3)

در اين روز شمر همراه با نامه اى از سوى عبيداللّه بن زياد خطاب به عمر بن سعد وارد كربلا شد كه بر حسين(عليه السلام) و يارانش سخت بگير! تا تسليم شوند و وادار به بيعت گردند و در صورت امتناع، همه آنها را به قتل برسان. امام حسين(عليه السلام) حاضر به پذيرش ذلّت بيعت با دشمن نشد; ولى از آنان خواست كه آن شب را به وى مهلت دهند، تا به عبادت و دعا و نماز بپردازد، و فردا در معركه نبرد با آنان روبه رو خواهد شد.(4)

دهم محرّم (عاشورا):

روز پرحماسه و فراموش نشدنى تاريخ اسلام و تشيّع; روز فداكارى، جانبازى و شهادت سرور و سالار شهيدان حضرت اباعبداللّه الحسين(عليه السلام) و ياران باوفايش، در سرزمين كربلا (در سال 61 هجرى قمرى) است.

دوازدهم محرّم:

روز شهادت امام زين العابدين(عليه السلام) (بنابر روايتى در سال 94 يا 95 هجرى قمرى) است.(5)

بيست و پنجم محرّم:

روز شهادت امام زين العابدين(عليه السلام) است بنابر روايتى ديگر.(6)

1. بحارالانوار، جلد 44، صفحه 383.

2. همان مدرك، صفحه 389.

3. كافى، جلد 4، صفحه 147، حديث 7.

4. بحارالانوار، جلد 44، صفحه 392.

5. بحارالانوار، جلد 46، صفحه 151، حديث 11.

6. مصباح المتهجّد، صفحه 787.